الگوی اپیدمیولوژیک خودکشی در استان ایلام در سال ۱۳۸۴

مقدمه: خودکشی یک مشکل مهم بهداشت عمومی در اغلب کشورها است. شواهد نشان می دهند که سالانه نزدیک به یک میلیون نفر در سراسر جهان در اثر خودکشی جان خود را از دست می دهند. طبق آمار رسمی، روزانه 13 مورد خودکشی نیز در ایران رخ می دهد. هدف از انجام این پژوهش تعیین الگوی اپیدمیولوژیک خودکشی در استان ایلام و مطالعه برخی از عوامل مرتبط بر آن بود. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در سال 1384 به انجام رسید. بدین ترتیب که داده های مربوط به تمام موارد خودکشی موفق ثبت شده در پزشکی قانونی استان ایلام در سال مورد نظر (88 مورد) به وسیله چک لیست جمع آوری و با استفاده از نرم افزار spss و با بهره گیری از آزمون های t و 2 χ مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: از نظر جنسیت 60 درصد از موارد مرد و از نظر قومیت 90 درصد کرد بودند. میانگین و انحراف معیار سنی افراد خودکشی کرده برابر با 17 ± 2/29 سال بود. به علاوه، 2/60 درصد از واحدهای پژوهش مجرد، 1/34 درصد متأهل، 4/3 درصد مطلقه و 3/2 درصد از آنان بیوه بوده اند. همچنین، روش های مورد استفاده برای خودکشی در 49 درصد از موارد خودسوزی، 18 درصد اسلحه گرم و 18 درصد حلق آویز بوده است. نتیجه گیری: با توجه به پایین بودن میانگین سنی افراد خودکشی کرده، بالاتر بودن فراوانی خودکشی در افراد مجرد و بالاتر بودن فراوانی استفاده از روش های خشن به ویژه خودسوزی، ضرورت برنامه ریزی جامع در جهت کاهش بروز موارد خودکشی در استان ایلام توصیه می شود.